ردیاب بیم دتکتور بیشتر در مکانهایی با سقف بلند مانند زمین بسکتبال، انبارها، سالنهای سینما و غیره استفاده می شود.
تشخیص با ردیاب دود نوری در این مکانها ممکن است آهسته باشد. زیرا دود باید به ردیاب نصب شده روی سقف برسد.
در استاندارد EN 54-14، حداکثر سطح مناسب برای ردیابهای دود نوری ۱۱ متر است. با این وجود آشکارسازهای دود نوع پرتو برای مکانهایی با سقف بالاتر از ۷ متر توصیه می شود.
انواع آشکار ساز پرتو
- آشکار ساز گیرنده
- آشکارساز تابنده
شامل واحد گیرنده و فرستنده است. در حالت عادی، پرتوهای نوری IR ارسال شده از فرستنده به واحد گیرنده میرسند. در صورت آتش سوزی، دود مانع پرتوهای نور IR می شود و برخی از اشعههای نور نمی توانند به واحد گیرنده برسند. فاصله بین دو واحد می تواند بین ۵-۱۰۰ متر باشد.
شامل بازتابنده و واحدی است که هم به عنوان گیرنده و هم فرستنده کار می کند. در حالت عادی، پرتوهای نور IR ارسال شده از واحد گیرنده – فرستنده از بازتابنده منعکس شده و به واحد می رسند. در صورت آتش سوزی، دود مانع پرتوهای نوری IR می شود و بعضی از اشعه های نور نمی توانند به واحد فرستنده گیرنده برسند. در صورت وجود ۴ بازتابنده ، فاصله بین بازتابنده و واحد می تواند بین ۵-۵۰ متر باشد. در صورت وجود ۱ بازتابنده ، فاصله بین بازتابنده و واحد می تواند بین ۵-۳۵ متر باشد.
آشکارسازهای پرتو IR معمولاً برای تشخیص ورود از طریق محیط استفاده می شوند و ممکن است برای احاطه یک دارایی یا دارایی مورد استفاده قرار گیرند. اینها معمولاً دارایی هایی با ارزش بالا هستند، از جمله خانه های سطح بالا، سایتهای صنعتی و دفتر مرکزی شرکت ها.
به دلیل ارزش دارایی ها ، بهره برداری برای آشکارسازهای اولیه پرتو IR توسعه داده شد. اینها عمدتا شامل جایگزینی منبع نور IR واقعی با یک منبع دستی در اختیار متجاوز بود. برای مقابله با این ، تولیدکنندگان تیرهای IR پالسی تولید کردند. هرگونه تلاش برای جایگزینی منبع نور IR واقعی با منبع نادرست به طور خودکار باعث تشخیص هشدار می شود
گر یک جسم جامد بلافاصله پرتو نور IR را قطع کند ، هیچ اتفاقی نمی افتد. بدون هشدار آتش ، هشدار خطا. با این حال ، اگر یک جسم جامد پرتو نور IR را به مدت ۶-۸ ثانیه قطع کند ، ردیاب پرتو زنگ خطر را ایجاد می کند. آشکارساز پرتو می تواند تفاوت دود و جسم جامد را با ارزیابی درصد اشعه های مادون قرمز مسدود شده تشخیص دهد.