مهمترین بخش از یک سیستم اعلام حریق متعارف، کنترل چنل یا مرکز کنترل آن می باشد. سایز تجهیزات مربوط به سیستم به وسیله مدار شعاعی به مرکز کنترل متصل می شوند. علاوه بر این آشکارسازها که در مناطق مختلف یک ساختمان قرار گرفته اند از طریق مدارها به این مرکز وصل می شوند.هر کنترل پنل تعداد زون های موجود در یک ساختمان را نشان می دهد و می تواند تعداد محدودی از این زون ها را داشته باشد. همچنین بایستی حداقل دارای دو مدار باشد تا بتواند به دیگر تجهیزات اعلام حریق به صورت شعاعی یا شاخه وصل شود. این مرکز به وسیله مدار الکترونیکی، پس از آن که آتش را تشخیص داد، چراغ و آژیرهای اعلام حریق را به کار می اندازد.

یکی د از تجهیزات تشکیل دهنده اعلام حریق متعارف شاسی می باشد. زمانی که فردی متوجه آتش سوزی در یک مکان می شود، می تواند با فشردن شاسی، آژیر یا زنگ های هشدار را در آن مکان به صدا در بیاورد. پس از فشردن شاسی سیستم اعلام حریق تحریک شده و به سمت مرکز کنترل ارسال می شود.

یکی از بخش های سیستم اعلام حریق متعارف که حریق را تشخیص می دهد، دتکتور یا آشکارساز می باشد. انواع مختلف دتکتور با توجه به این که به کدامیک از ویژگی های آتش حساس باشند، مشخص می شود. یکی از انواع دتکتور، دتکتور دودی می باشد که به صورت سقفی نصب شده و به دود حاصل از آتش یا جرقه حساس است. نوع دیگری از آشکارساز دودی وجود دارد که به ذرات بسیار ریز دود حساس هستند و دتکتور مکنده نامیده می شود.

دتکتورهای حرارتی نیز وجود دارند که نسبت به حرارت حاصل از آتش حساس بوده و چنانچه دمای مکان مورد نظر بیشتر از حد مشخص شده برای سیستم اعلام حریق باشد، دتکتور از طریق پنل مرکزی، نقطه ای که در حال آتش گرفتن است را آشکار می کند. دتکتور ترکیبی نوع دیگری است که هم به وسیله دود و هم حرارت تحریک می شود و برای مناطق پرخطر و حساس مناسب است.

دتکتور گازی نیز در مقابل گازهایی مانند مونوکسید کربن و یا گاز شهری حساس است. دتکتور شعله ای مناسب برای مکان هایی است که موادی را نگهداری می کنند که این مواد در صورت آتش گرفتن قبل از دود و حرارت، ابتدا شعله ایجاد می کنند. این نوع آشکارساز با توجه به نوع اشعه ساطع شده از آتش به انواع مختلفی تقسیم می شود.

یکی از تجهیزات مهم در سیستم اعلام حریق متعارف، آژیر می باشد که در واقع یک وسیله شنیداری برای آگاه ساختن و اعلام آتش است. زمانی که آتش سوزی اتفاق می افتد و سیستم مرکزی اعلام حریق فعال می شود، رله ها وصل شده و آژیر به صدا در می آید. نوع دیگری از آژیرها وجود دارند که فلاشر نیز دارند و علاوه بر جنبه شنیداری، از لحاظ دیداری نیز افراد را آگاه به آتش سوزی می کنند.آژیر‌های اعلام حریق متعارف بر دو نوع مستقل و عمومی تقسیم بندی می‌شوند. در آژیر نوع مستقل هر زون یک مدار آژیر مستقل دارد و در آژیر عمومی برای تمامی زون ها یک خط آژیر وجود دارد. آژیر مستقل برای پروژه‌های بزرگ و آژیر عمومی برای موارد کوچک تر استفاده می شود. با توجه به این که در ساختمان‌ های بزرگ در صورت بروز آتش سوزی نیاز به تخلیه مرحله ‌ای است و در نوع عمومی کلیه آژیرها در تمام طبقات فعال خواهند شد، استفاده از آژیر عمومی توصیه نمی‌گردد.در سیستم اعلام حریق متعارف پنل‌ها نمی‌توانند اطلاعات دقیقی از مکان حادثه یا زمان دقیق آتش سوزی را مشخص کنند. بلکه تشخیص حریق به وسیله زون یا منطقه به صورت حدودی مشخص می‌شود. با توجه به استانداردها مساحت هر زون یا منطقه نباید بیش از ۲۰۰۰ متر مربع باشد. علاوه بر این مسافتی که یک شخص در یک زون جهت کشف مکان آتش سوزی طی می‌کند باید کمتر از ۶۰ متر باشد.