اولین سیستم اطفای حریق آبی اواسط قرن گذشته ایجاد شد. دلیل ایجاد این تکنولوژی صنعت نساجی آمریکا می‌باشد که مکررا به دلیل استفاده از پنبه که از مواد بسیار قابل اشتعال است دچار آتش‌سوزی‌های ویرانگری می‌شد.

 با استفاده از این تکنولوژی برای اولین بار از طریق ایجاد یک شبکه لوله‌کشی که می‌تواند به صورت دستی در زمان آتش‌سوزی آب را با فشار در محل آتش بریزد زندگی و ماشین آلات بطور موثری تحت حفاظت قرار گرفتند. در طول سالها طیف گسترده‌ای از سیستم‌های اطفاء حریق آبی توسعه یافته و با موفقیت در بسیاری از مناطق مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. سامانه پاششی اطفاء حریق سیستم‌هایی هستند که در آن‌ها شبکه لوله‌کشی در قسمت پشت سوپاپ آژیر خطرمرطوب به‌طور دایم با آب پر می‌شود و زمانی که دستگاه پاششگر فعال می‌شودآب به سرعت از آن بیرون می‌زند.

از طرف دیگر در سیستم‌های پاششی خشک شبکه لوله‌کشی پشت سوپاپ پاششی خشک با هوای فشرده پر می‌شود که از وارد شدن جریان آب به داخل شبکه پاششگر جلوگیری می‌کند و وقتی سیستم پاششی فعال می‌شود فشار هوای نگهداری شده و آب به طرف سر پاششگر جریان می‌یابد. از سیستم پاششی خشک در محل‌هایی که خطر یخ زدگی وجود دارد استفاده می‌شود. 

پاششگرهای معمولی آب را به صورت چرخشی به طرف سقف و طبقات توزیع می‌کنند. در حالی که از پاششگرهای چتری آب به صورت سهمی به طرف طبقات پاشیده می‌شود. هر دو نوع می‌توانند به‌طور مستقل بوده یا به بخشی آویزان باشد. به‌طور کلی برای سیستم‌های پاششگر اطفاء حریق خودکار از لوله‌های ثابتی استفاده می‌شود که پاششگرهای مجاور آن با فاصله‌های معین از یکدیگر متصل شده‌اند. وقتی سیستم فعالی می‌شود آب فقط از پاششگرهایی پخش می‌شود که وسایل ضدآب در آن به دمایی رسیده‌اند که برای باز کردن آن ضروری می‌باشد.